De natuur lag een week bedekt onder een dikke laag sneeuw en op het water had zich een stevige ijslaag gevormd. De sneeuw en het ijs smolt en er kwam een bloeiende lente onder te voorschijn.
Net of er niks gebeurt was die afgelopen week. Het is ineens zelfs warm en de bolletjes in de tuin staan schitterend in bloei. Ook in de natuur bloeit al van alles, vogelmuur, voorjaarskers, vroegeling, speenkruid, paarse dovenetel, ereprijs en zelfs fluitenkruid en herderstasje. Ik zag herhaalde malen een citroenvlinder vliegen en hoorde net een hommel, de elzenkatjes hangen mooi te wezen en de zangvogels laten al behoorlijk van zich horen. De eerste padden en kleine watersalamanders zijn al gesignaleerd.
Het is echter pas februari, er kan nog van alles gebeuren. We kunnen pas later zeggen of het ‘erg’ was dat het weer plotsklaps was gewisseld en de natuur werd aangezet tot snelheid. Is dat een metafoor voor onze eigen jaarcyclus? In de winter gaan we in rust en bereiden ons voor op een nieuwe lente met nieuwe ideeën. De sneeuw stopte alles nog een week lang lekker onder. De ontwikkeling onder die dikke laag stond echter niet stil. Moet dat echter nu ineens met volle kracht eruit komen? [Lees meer…]
De laatste dagen van dit bijzondere jaar nodigen nog steeds uit tot wandelen en voor mij óók tot lezen! Ik heb nogal wat ongelezen boeken over wandelen in de kast staan. De kerstvakantie bleek een mooie tijd om die eindelijk te gaan lezen. Ik beperk me tot twee van de vier die ik las/lees. Allereerst `Met lichte tred´, De wereld van de wandelaar van antropoloog/filosoof Ton Lemaire. Een aanrader voor elke wandelliefhebber, ontdek het zelf. Nu ben ik ´Wanderlust´, A History of Walking van de Amerikaanse schrijfster Rebecca Solnit aan het lezen. Beide auteurs geven een historisch overzicht van wandelen, wie, wat, wanneer. Solnit begint zelfs met de eerste stappen die onze voorouders zetten toen ze zich rechtop gingen voortbewegen. Daarnaast zit er in beide boeken een duidelijke maatschappij kritiek van de auteur. Ook daarom de moeite waard om te gaan lezen! 
diploma te krijgen. Dat betekent dat er extra inspanning gevraagd wordt van de eekhoorn om te leren vliegen en van de kraai om hard te lopen. Ondanks dat lukt het ze niet om er hoge cijfers voor te halen. Ondertussen verwaarloost de eekhoorn het klimmen en de kraai het vliegen en krijgen ze daar ook lagere cijfers voor. Het verhaal is een metafoor voor de onzinnige aandacht die er is voor wat je niet kunt en de ermee samenhangende verwaarlozing van wat je wel kunt. 
Eindelijk dat boek te lezen dat al zo lang op je stapel ligt. Omdat je vakantie vast anders is dan je in het begin van dit jaar gepland had geef ik je een boekentip. Misschien had je (weer) gepland om in de bergen te gaan wandelen en heb je dat uitgesteld. Dan ben je dit jaar aangewezen op je herinneringen aan die bergen. Daar kan dit boekje, dit kleine juweeltje, bij helpen. Een poëtische lofzang op een berggebied, de Cairngorms in Schotland: ´de Levende Berg´. Waarschijnlijk heb je er al over gelezen want de heruitgave én vertaling van het boek zijn zeer positief ontvangen.
staan inmiddels vol blad en dus zie je niet meer wie zich erin verschuilt. Idem met de wilgen, meidoorn en andere bomen. Te veel blijft voor mijn ogen verborgen. Wat hoor ik nou weer?
Een mooie metafoor daarvoor is de door hem beschreven levenscyclus van de zakpijp. De zakpijp is een primitief diertje dat leeft langs zeekusten. In zijn jonge jaren heeft het een soort van oog, een brein en een ruggengraat. Daarmee staat hij aan het begin van de dieren met een ruggengraat zoals wij. Hij zwemt rond en vangt zijn voedsel. Het opmerkelijke van dat diertje is dat als hij ouder wordt hij zich gaat vestigen op een ondergrond. Eenmaal vast verdwijnt het oog, het brein en de ruggengraat, niet meer nodig. Zonder beweging geen hersenen. Tja.