De natuur biedt op elk moment in het jaar wel metaforen om samen naar de samenwerking in het team te kijken. Met het team een teamwandeling maken en stil staan bij de natuur. Samen kijken hoe de natuur iets aanpakt en dan vragen stellen hoe het zit in het team. Dat geeft mooie aanknopingspunten om verder te praten.
De blog van collega Lysbeth bij ZininWerk ging over samenwerken. Dat bracht mij op het gesprek dat ik met haar had in de Wageningse Uiterwaarden 
over samenwerken met mensen met een beperking van welke aard dan ook. Mensen die vaak wandelen in de uiterwaarden langs de Rijn zal het zijn opgevallen dat overal rigoureus wordt gemaaid en gekapt. [Lees meer…]
De plant is een en al vitaliteit. Er zitten meer bloemen aan dan in de zomer. (Dat wijd ik overigens aan het gebrek aan slakken in deze kou.) Dat in tegenstelling tot alles om hem heen. De bomen zijn bijna bladloos en de overige planten zijn ook gestopt met groeien. Alles gaat in winterrust en nu met deze vorst zeker ook de hommels en bijen. Dat zijn de insecten die de leeuwenbek bestuiven. Die naar buiten gerichte vitaliteit van de Leeuwenbek is dus niet zo handig als zijn omgeving niet vitaal is. Zaadzetting kan de plant wel vergeten. 
Soms niet het hele traject omdat de training zich daar niet toe leent maar dan toch wel een onderdeel. Buiten heb ik een heel arsenaal van werkvormen tot mijn beschikking die ik inzet afhankelijk van het doel waarvoor we naar buiten gaan. 
Een van de verdwaalde springbalsemienen in mijn tuin zag er nogal vreemd uit bovenin de stengel. Met leesbril en loep getooid zag ik een mooi staaltje samenwerking. De stengel zag helemaal zwart van de bladluizen. Eroverheen liepen mieren die de luizen met hun sprieten kietelden. De luizen scheiden dan suiker uit wat de mieren weer oplikken. Wat hebben die luizen aan die samenwerking zul je denken. Wel, de mieren verdedigen hun ´melkkoetjes´ tegen vervelende indringers als lieveheersbeestjes of gaasvlieglarven die wel een bladluis lusten. 
En daar zat ie dan midden op het pad hard te roepen om eten. Zijn moeder was druk met het verzamelen van rupsen en voerde hem. Wij wandelden op het pad en kwamen hem tegen. Geen enkele angst voor ons weerhield hem ervan hard te blijven piepen. Partner maakte deze foto en in plaats van weg te lopen kwam het pluizebolletje steeds dichter onze kant op. Moeder liet zich echter niet meer zien. Door ervaring wijs geworden? 
Wel even opgeven op de site van 
Daarom werd mijn nieuwsgierigheid geprikkeld toen ik las wat de helaas overleden filosoof René Gude verstond onder zin in werk. Voor hem bestaat het uit 4 soorten zin. Allereerst het zinnelijke, het lekkere, het lijfelijke, de lust. 
De creatiekracht van de lente en de drang tot nieuw leven komen hier wel erg sterk tot uiting. Die padden weten wat ze willen: nageslacht. En ze gaan ervoor! zou je kunnen concluderen uit het gespartel. Een mannetje dat geen vrouwtje aan de haak heeft geslagen probeert een ander mannetje van een vrouwtjesrug af te jagen wat hem op een forse pootstoot te staan komt. Buitelend gaat hij een andere kant op, op zoek naar een vrouwtje zonder partner. Toch is het berekoud en is de lente nog lang niet overal zo zichtbaar. Maar de energie is wel degelijk aanwezig. 